Tamamen Atıyorum

Bataklık

Vızır vızır çekirge sesleri. Hava sıcak, yapış yapış. Şurada üzerindeki uzun sazların rüzgarla hafif hafif salındığı bir su birikintisi, bir bataklık. Yüzülecek gibi değil ya, her nasılsa bir adam, yarı beline kadar suyun içerisinde, yüzündeyse nerede olduğunu sorgulamayan sanki masmavi bir denizde yüzüyormuş gibi dingin bir ifade. Dingin değil hayır, farkındalığın tersi neyse, öyle. Farkındalıksızlık. … Okumaya devam et →

Çok şey bi şey

Bugün zor bir gündü, mızmızlıklı, inatlaşmalı zor bir gün. Tüm günün huysuzluğunu bir şekilde yumuşak idare etmişken tırnak kesme-kestirmeme hadisesiyle patladık. Bir dünya göz yaşı, bir dünya bağrış oldu sonunda karşılıklı. Bugün iyi bir anne olamadım. O uyudu, ben de oturdum ağladım. Bu aralar giderek daha sık yaşadığımız günlerden biri daha. Oysa başta böyle değildi… Hamilelikle, lohusalıkla, bir … Okumaya devam et →

O sinsi şey…

Cem gittiğinde üniversite birdeydim. Eski sevgilimdi ve bir sabah okula geldiğimde kendisini camdan attığının haberini aldım. Safa gittiğinde yüksek lisansın sonlarına doğruydu. Lise arkadaşımızdı. Abisinden sonra o da kendini öldürmüştü. Serkan gittiğinde ikinci iş yerimde çalışıyordum. Bir ara beraber çalıştığım iyi bir arkadaşımdı. İşten ayrıldığından beri mutsuzmuş diye duydum sonradan. O da bir sabah bulundu. … Okumaya devam et →

Sevgili faşist…

Sevgili faşist kardeşim, Bak, kardeşim diyorum sana çünkü hala içimde bir umut, insansın ya, hatırlarsın insanlığını diye. Gerçi dünya üzerinde birilerini kendi gibi düşünmüyor diye, ırkı, dili, dini, rengi farklı diye öldüren tek canlı insan. Gerçekten kötü olma yetisi, yakma, yıkma, yok etme hakkı kendini her yaşam biçiminden üstün sayan insana ait yalnızca. O … Okumaya devam et →

Bir minnoş nasıl doğdu?

Artık şu doğum hikayemi yazayım diyorum, belki bir faydası olur birilerine… Bir de hep kötü hikayeleri duyuyoruz ya, bu pozitif bir hikaye bence, bir takım saçmalıkları, zorlukları olsa da güzel bir doğum hikayesi, o açıdan paylaşayım dedim. Hamile kaldığım andan beri nasıl doğurcam konusundaki fikrim “e normaaal”den ibaretti, fazla da kurcalamıyordum bu hususu. Üstünkörü bir bakışla, gerekmedikçe sezaryan … Okumaya devam et →

Her şey bir kefir tanesiyle başladı…

Ben kendim hep yemeksepeti’nden ısmarlayan, yemek yapmayı bilmeyen ve sevmeyen bir kişi olarak, son derece düzensiz ve sağlıksız beslenen biriyim, biriydim. Amma velakin minnoşa yemeksepeti’nden pizza söylemek olmuyor tabii. Eh, katı gıdaya da geçtik yavaştan, beni de aldı mı bir panik… Mütemadiyen doğal beslenme, organik olayları, temiz gıda vs. gibi şeyler okuyup, kendimce bi şeyler … Okumaya devam et →

Böyle bi kadın…

Canım oğlum, minnoş oğlum… 6 ay bi de 12 gündür yüz yüze tanışıyoruz artık. Koca adam oldun neredeyse, artık insanları tanıyor, gülüyor, (bazen) kahkaha atıyor, oturuyor, zıplıyorsun. Büyük bir iştahla da verdiğim her şeyi yiyorsun. Çok tatlısın, sana bayılıyorum. Garip, 6 ay önce var olmayan birisin ama anneannen, deden, ben… Hiçbirimiz sensiz bir hayat … Okumaya devam et →

Kişisel gelişim

Kişisel gelişim kitapları okuyup, bir yerlerde bıraktığımız kendimizi yeniden bulmaya çalıştığımız zamanlardayız şimdi. Mutlu olmayı unutup mutlu olmayı bize hatırlatacak gurular aradığımız… Yaşamın ne olduğunu unutup yaşamı hatırlamak için uğraşlar savurduğumuz. Ne bileyim, basit şeylere prim vermeyip, en önemli şeylerin o basit şeyler olduğunu bize hatırlatsın diye etraflara paralar saçtığımız. Oysa basit şeyler evet… Basit … Okumaya devam et →

Postpartum sayıklamalar

“The greatest thing a father can do for his children is to love their mother.” (Bir babanın çocukları için yapabileceği en önemli şey annelerini sevmektir.) Ben bu lafı hep yalan bulurdum, çok eski kafa, çok demode, çok eften püften gelirdi bana. Ebeveyn olmak için illa aşık olmak, sevmek gerekmiyor ki; insanlar tek gecelik ilişkilerden doğan … Okumaya devam et →

Anne olmak…

Bundan 34 gün önce anne oldum. Yazacak çok şey vardı aslında, hamilelik sürecinden doğuma, lohusalıktan anneliğe, yeni keşfettiklerimden öğrendiklerime… Bir sürü şey ama nereden başlayayım bilemedim, hiç başlamadım ben de. Ayrı bir blog açayım dedim bir ara, sonra dedim ki o da ben bu da ben, niye kim olduğumu bir sürü parçaya bölüp ayrı bloglarda … Okumaya devam et →

Barış…

Yılbaşında ne mi dilemiştim? 2014’ün barış getirmesini. Yok öyle güzellik yarışması ağzı, dünya barışı gibi değil… Yani o da olsun tabii, hep olsun barış da insan yılbaşı kararlarını verirken, doğum günü pastasının mumlarını üflerken ya da işte yıldız kayınca veya saat 22:22’yi gösterince oturup da dünyada barış olsun, herkes kapısının önünü temizlesin gibi dilekler dilemiyor … Okumaya devam et →

İlham, sen var ya…

Sevgili ilham perim, Seni seviyorum. Seni daha sık görmek istiyorum buralarda. Ama sen nedense ya beni pek sevmiyorsun ya da sarkastik bir espri anlayışın var. Zira benim keyfim çok yerindeyken, mutluluktan içim kıpır kıpırken hiç uğramıyorsun bu taraflara. Ne zamanki kalbim kırık, canım şey, heyheylerim tepemde o zaman “hoop!” beliriveriyorsun. Sana sormak istediğim şey şu: … Okumaya devam et →

Onlar…

Kocaman bir insandım o zamanlar. Ama nasıl olduysa öyle zannedilmiyordum. Sanki olduğumdan küçük, küçücükmüşüm gibi davranıyordu onlar. Sanki yeterince sevemez, yeterince anlayamaz, yeterince üzülemez, yeterince olamaz, yeterince yetemez gibi. Herkes 500 parçadan oluşuyor da ben 10 parçalı, 3 yaş puzzle’ıydım belki. Öyle kolay, kaba saba, incelikten uzak, yetersiz ya işte, ne bileyim. Hani anne olsam … Okumaya devam et →

Sorun sende değil…

Bütün eski sevgililerin düzgün ilişkiler içinde, aşklı meşkli, sevgi dolu yaşamlarda, ne bileyim evlenmiş barklanmış çoluk çocuğa kavuşmuş, mutlu mesut yuvalar kurmuş… sense hala ne öyle ne böyle bir aralıktasın. Ahan da bu nokta tam olarak da dünyanın en büyük ayrılık klişesinin ne anlama geldiğini anladığın yer. “Sorun sende değil bende” diyerek birilerini terk ederken … Okumaya devam et →

	Bataklık için P.poyrazoğlu
	Çok şey bi şey için aysesra
	Çok şey bi şey için aysesra
	Her şey bir kefir tanesiyle… için selin
	Çok şey bi şey için Betul Cohaz